Geschiedenis
De grondlegger van de osteopathie was Dr. Andrew Taylor Still (1828-1917).
Als klassiek geschoold arts leefde hij in een onrustige tijd in de Verenigde Staten.
Door een meningitis-epidemie verloor hij drie van zijn zonen. Hierdoor verloor hij ieder vertrouwen in de geneeskunde van die tijd.
Dankzij observaties, dissecties en veel studie kwam hij tot het inzicht dat gezond weefsel een zekere mate van beweging moet vertonen en dat bewegingsverliezen nadelig in werken op de gezondheid. Zijn persoonlijke bevindingen integreerde hij met zijn klassieke medische achtergrond. Hiermee werd medio 1870 het fundament voor de moderne manuele geneeswijzen gelegd.
In 1874 gaf hij zijn concept de naam osteopathie.
Osteopathie is de samenvoeging van het woord "osteon" (bot of weefsels) en het woord "pathos" (lijden, maar ook beïnvloeden).
Met andere woorden: osteopathie staat voor het lijden of beïnvloeden (van de beweeglijkheid) van de weefsels".
In Kirksville in de staat Missouri stichtte hij in 1892 "The American School of Osteopathy".
Zijn denkwijze en manuele behandelwijze wordt later overgenomen en verrijkt door leerlingen, waaronder W.G. Sutherland en J.M. Littlejohn. Al in 1896 erkende de staat Vermont de osteopathie. Sinds 1966 is de osteopathie volledig wettelijk erkend en geïntegreerd in de gezondheidszorg in Amerika.
Via Engeland en Frankrijk vormde de osteopathie vanaf de jaren 60 een snel groeiende tak van geneeskunde in Europa.
In Nederland zijn er momenteel circa 400 gediplomeerde osteopaten geregistreerd.
Via een 5 jarige parttime opleiding kunnen artsen en fysiotherapeuten gediplomeerd osteopaat worden. In Gent/België is een fulltime opleiding van 4 jaar.
